Początek sezonu podlodowego to bezapelacyjnie najlepszy okres na okonie. Gwarancją sukcesu są skuteczne przynęty podlodowe na okonia. Gdy warstwa lodu na zbiorniku osiąga niespełna 10cm grubości, już można zauważyć pierwszych śmiałków, którzy dzielnie szturmują okoliczne wody w poszukiwaniu pasiastych drapieżników. Najczęściej ryby te są łowione przy pomocy błystek podlodowych lub balansówek. Są to bardzo dobre przynęty zarówno na płytkie jak i głębokie zbiorniki. Dzięki swojej masie szybko osiągają poziom dna, a ich wielkość oraz kolorystyka pozwala dopasować się w gust okoni.
Jakie przynęty podlodowe wybrać?
Gama przynęt na podlodowe okonie jest bardzo obszerna, a przedstawione poniżej modele to tylko część z tych, które są powszechnie dostępne i cieszą się dużym powodzeniem wśród wędkarzy.
Balansówki podlodowe – potocznie nazywane też poziomkami. Popularne i skuteczne przynęty na okonia. Ich konstrukcja do złudzenia przypomina wobler, jednak po bliższym przyjrzeniu się dojrzymy wiele różnic. Są to przynęty niewielkich rozmiarów, ale o dość dużej (jak na rozmiary) wadze. Charakterystyczną cechą dla tej grupy przynęt są dwa pojedyncze haki – rozmieszone w przedniej jak i tylnej części. Spód przynęty natomiast uzbrojony jest w niewielką, trzyramienną kotwiczkę z jaskrawym akcentem kolorystycznym w postaci igielitu – pełni on rolę celownika dla ryby. Ich praca jest bardzo atrakcyjna – gwałtowne zrywy i błyski przynęty (zwłaszcza w malowaniu holograficznym) w przeręblu wabią drapieżniki z większych odległości. Przynęta nie pracuje typowo w pionie, ale penetruje także większy obszar – jego wielkość zależy przede wszystkim od głębokości na której łowimy.
Sugerowana metoda prowadzenia: Obserwując wędkarzy, szczególnie początkujących, ich metodę nazwać można głowa-noga. Brzmi śmiesznie, ale jest to najbardziej obrazowy opis metody przez nich stosowanej, ponieważ wykonują oni bardzo energiczne i wysokie podbicia. Oczywiście takie agresywne prowadzenie jest błędne, ponieważ przynęta pod lodem wykonuje niewyobrażalne ewolucje, jednocześnie plącząc się przy tym. Poziomka jest wabikiem, który jest wrażliwy na każdy ruch. Wystarczą subtelne ruchy, aby przynęta pracowała w atrakcyjny sposób. Po opuszczeniu przynęty na dno należy ją lekko podnieść, następnie prowadzić lekkimi pobiciami oddzielonymi krótką pauzą. Przynęta po podbiciu ma bardzo szeroką pracę w przeręblu, więc nie należy unosić szczytówki zbyt mocno.
Małe pilkery – czyli klasyczny pilker znany z wędkarstwa morskiego, jednak w dużym pomniejszeniu. Masywny korpus zakończony z jednej strony ruchomą kotwiczką okraszoną jaskrawym igielitem to świetna przynęta na okonia w każdym rozmiarze. Łatwa w prowadzeniu przynęta, która nie wymaga dużej wiedzy z zakresu wędkarstwa podlodowego.
Sugerowana metoda prowadzenia: opuszczenie przynęty na samo dno, lekkie podniesienie o 15-20cm nad dno i energiczne podbicie przynęty do góry, potem należy dać przynęcie opaść i chwilę poczekać – właśnie tuż po opadnięciu przynęty najczęściej następują brania. Sposób ten można w dowolny sposób modyfikować poprzez uderzanie przynętą o dno, lżejsze/mocniejsze podbicia, dłuższe/krótsze przerwy. Metoda ta najskuteczniejsza jest w pierwszej części sezonu, gdy ryby są najaktywniejsze. Aby dobrać się do leniwych ryb warto operować przynętą tuż przy dnie- delikatne stukanie w dno – powinno odbywać się przez lekkie, kilkucentymetrowe ruchy szczytówki. Obserwowanie żyłki bywa tutaj kluczowym elementem, ponieważ śledząc jej napięcie jesteśmy w stanie stwierdzić co dzieje się z naszą przynętą.
Oblanki – grupa przynęt wykonanych najczęściej z cyny lub ołowiu z zamocowanymi na stałe hakami. Bardzo podobne do tradycyjnej błystki, jednak groty haków są osadzone na stałe.
Raczki – grupa specyficznych przynęt, które swoją budową ma przypominać małego raka. Przynęty te można spotkać najczęściej w metalicznych kolorach – złotym, srebrnym oraz miedzianym. Przynęta dedykowana na chimeryczne ryby. Konstrukcja przynęty została stworzona tak, aby do złudzenia przypominała ona raka.
Sugerowana metoda prowadzenia: raczki to przynęty, które najefektywniej prowadzi się przy dnie. Do łowienia raczkami warto wykorzystać nieco delikatniejsze wędki wyposażone dodatkowo w kiwok, który pozwoli nam zaobserwować najdelikatniejsze branie. Po opuszczeniu przynęty na dno należy napiąć zestaw i bardzo delikatnymi ruchami samej szczytówki podnosić i opuszczać przynętę, tak aby dolnym hakiem dotykała dna. Imituje to zachowanie raka, który w obliczu niebezpieczeństwa podnosi szczypce do góry chcąc bronić się przed okoniem. Taka praca powoduje też wzburzenie się osadów z dnia – takie podwodne zamieszanie skutecznie prowokuje ciekawskie okonie do ataku. Dodatkowo klasyczny wygląd przynęty można urozmaicić kolorowymi lakierami lub brokatem.
A może jednak mormyszka…?
Wszystkie powyższe przynęty podlodowe na okonia są niezwykle skuteczne, jednak wielu wędkarzy są zwolennikami połowu ryb spod lodu na mormyszkę czy tak zwane „czorty” . Metoda ta, wymaga na pewno większej precyzji i pewnych umiejętności odpowiedniego poprowadzenia przynęty. Mormyszki, zazwyczaj wykonane z wolframu, który jest cięższy od ołowiu. Występują w kilku rozmiarach, jednak rzadko które przekraczają wielkością główkę od zapałki. Jest to odlana łezka, na drobnym haku, z możliwością zawiązania żyłki na oczku, bądź przez środek przynęty.
Drugi typ mocowania pozwala na poziome prezentowanie przynęty pod wodą w tym przypadku ochotki nadzianej na hak mormyszki. Dostępna szeroka gama kolorystyczna mormyszek pozwala na dopasowanie się w każdych warunkach jakie panują na łowisku. Na dużych głębokościach bądź w pochmurne dni dobrze sprawdzają się mormyszki w jaskrawych kolorach często pokrytymi farbami UV, które dodatkowo emitują delikatną poświatę. Łowienie na mormyszkę pozwala nam na połów wszystkich tak naprawdę ryb znajdujących się w jeziorze: płoci, leszczy, okoni czy najbardziej pożądanego gatunku zimowego jakim jest sieja.
Co jest potrzebne do połowu mormyszką?
Specyficzne wędki zakończone gołym blankiem, które wyglądają jak by brakowało im przelotki szczytowej służą większości do połowu mormyszką (sprawdź wędki do łowienia na mormyszkę). Specjalnie pozostawiony koniec wędki jest miejscem umocowania tak zwanego kiwoka, który jest w tym przypadku naszym wskaźnikiem brań oraz pozwala na świetne prezentowanie przynęty. Wędki do tej metody, nie powinny być zbyt długie (do max 40cm), po to żeby nie powstawały niechciane drgania czy dodatkowe ruchy wędki, które popsują pracę mormyszki. Krótszą wędką jesteśmy w stanie znacznie precyzyjniej oraz łatwiej zaprezentować naszą przynętę. Do tych celów można zastosować najprostszą wędkę podlodową jaką jest bałałajka. Jest to bardzo krótka wędka bez przelotek z bębnem szpulki i żyłką umieszczoną w rękojeści zakończona tylko kiwokiem. Używając takiej wędki, rybę wyciągami ręcznie wyciągając za żyłkę.
Sposób prowadzenia: Technik prowadzenia mormyszki jest mnóstwo, i tak naprawdę nie ma złotej reguły na dany dzień czy określony zbiornik. Najbardziej popularnym stylem prezentowania przynęty są bardzo finezyjne, drobne w umiarkowanym tempie ruchy w górę z co chwilową pauzą, zawieszeniem przynęty w toni i ponownym prowadzeniem w kierunku dna taką samą techniką. Przy połowie leszcza, często kładzie się mormyszkę na dnie tak, aby kiwok był napięty i niego przygięty. W razie brania do góry, jesteś my je w stanie zauważyć i szybko zareagować. Co pewien czas prowadząc mormyszkę techniką opisaną powyżej ponownie kładziemy przynętę na dnie.
Często pierwsze otwory dają nam pierwsze ryby. W zbiornikach zdominowanych dużą liczebnością okoni wbrew pozorom znalezienie stada większych osobników zajmuje trochę czasu, lecz warto wykazać się cierpliwością, ponieważ gdy już na takie trafimy to czeka nas na prawdę dużo przyjemności z holowania pięknych ryb. Kilkugodzinne przebywanie na mrozie potrafić dać się we znaki, jednak, gdy już dostosujemy się do wymagań chimerycznych ryb i uda nam się łowić je regularnie to w mgnieniu oka zapomnimy o trudnych warunkach wędkarstwa podlodowego 😉
Sprawdź naszą ofertę podlodową – kliknij tutaj
Komentarze